Yine aynı...

Sessiz bir gidişti aslında gözyaşının arkasında saklanan.Görmen zor değildi diye kandırıyordum kendimi!Kaybolduğundan nedenli emin olabilirdin ki?Bakışlarımdaki sönüklüğü, gülerken ağlayan içimi nasıl algılayabilirdin ki?Ve yine ötelenmiştim.Ama bu kez derindi,canım acıyordu.Sonra bir ses daha duyuyordum,bir daha,bir daha.

Kayıp,kaybetmek!Ağlamayıda beceremdim ki hiç....