Konuşmamak için elleriyle başını sıkıştıran delilerle aynı tımarhanede zihnimi tımar ettim ben. Yine de temizleyemedim pisliği.Leş gibi kaldı zihnim,leş gibi kaldı beynim.Temizlemeyi çok istemiştim. konuşarak üzerindeki görünmez elbiseleri çıkaran acemiler gibi ben de düşünerek üzerimdeki soyut elbiseleri çıkarmak istemiştim.
Olmadı.
Sustum sonra.
Yine olmadı.
Sustuklarım bana susmuyorlardı. sustuklarım bana susamıyorlardı.
Bu kez son ses bağırdım gökyüzüne;
"o... çocukları"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder