Beklemek,hep o dönemeçi beklemek...

Gunlerim renk degistirmeye baslamalıydı. Bir yazdır bekledigi gun gelmisti ve otemle-berim arasindaki karari vermem gerekiyordu. ya otemi secip ruhsal yasantima devam edecektim; ya da berimi secip bedenen yasayacaktim kalan gunlerimi. kalin parmaklarimi saclarimin arasinda gezdirdim, top sakallarimi sivazladim ve kedime bir opucuk kondurdum. fotoğraflardan hayat sevgisi kaptim bir an için, kararimi verirken de daha sonra kendimin de fark edecegi uzere gelecekte de aynı gülümsemeyle var olacaktım.

yillardir icimi kasip kavuran bu ayrımın tek kurtulus yolunun bir sekilde bulmuştum. bulamamamın sebeplerinden baslicalari korkakligim ve hayatimda olan onca gereksiz insanla yaşamı sevmememmiydi bilinmez.

Bugun hersey hazirdi. dislerimi fircaladim, saclarimi günler sonra anlamsiz bir sekilde taradim. sanki yeni bir yasama gidiyormuscasina huzur ve umut doluydum, gerek dis gorunus, gerekse zihinsel olarak. mutfaga gittim, cami kapattim ve ardindan tüpü actim. yemek masasindaki koltuguma oturdum, rahat bakislarla tupu suzmeye basladim. kisa bir sure etrafa bakindim, karsimdaki gazete kağıdında küçük bir çocuk tebessümle göz kirpiyordu bana,yada oyle gelmisti. kararimi vermiştim.

dolaptan iki yumurta, yağ çıkartıp, pişirip,kahvaltı yaptım!