gerçekliğe yakınlığım...

Şuan zaman uykuyu göstermeliydi.Rüya görmeliydim mesela.ben işte, yine yolda yürüyorum,aklımda yaşamın ta kendisi oluşum(dolayısıyla yük bir yürümek..değil bu)gökyüzü haritam cebimde,yerlerde kurular var,hava durgun.ne rüyamı
ne ötemi,ne beni, ne onları boğmuyor gece.gayet olması gereken haliyle..

ama,sabah..
rüyadan bahsedince uyandığımı sandım bian.güzeldi.yinede şuan bir akıllı benmişim gibi hissediyorum.bu vakitleri yalnızlığından kurtardığımı düşünerek,dolayısıyla uyanıklığımın işe yaradığını düşünerek yol alıyorum aynı yollarda...İzler yoktu elbet.Bir his vardı,ne zaman var olduğumu anlamadığım bir his...